Hello Bukoba

Time flies, het is alweer een aantal weken geleden dat we een bericht geplaatst hebben en inmiddels zijn we al bijna een maand in Bukoba, ongelofelijk!

Drie weken geleden kregen we de sleutel van ons huis en alhoewel er nog heel wat aan gewerkt, geklust en schoongemaakt moet worden, is het heerlijk na ruim 4 maanden weer een eigen stek te hebben en niet meer uit de koffer te leven. Milo en Ella zijn dolgelukkig met hun herontdekte speelgoed, de aapjes in onze tuin en dat we nu eindelijk in “ons huis” z (en niet meer in hotels) wonen. Elke ochtend gaan ze naar een montessori ‘kleuterschool’ (incl. knalroze schooluniform, zie foto’s) waar ze het erg naar hun zin hebben – als is de enorme belangstelling voor ze af en toe nog wat eng. (Wij zijn de enige Wazungu [blanke] familie in Bukoba, in de hele regio zijn er maar 2 andere gezinnen [die helaas beide in Juni vertrekken] dus we zijn nogal een bezienswaardigheid :-))

Sebas is 2 weken gelden begonnen met werken en erg hartelijk ontvangen. De administratieve leiding maakt een zeer competente en professionele indruk en werk is er méér dan genoeg: in plaats van 5 instituties zijn het er nu al 15 waarvan hij de ICT processen en infrastructuur moet analyseren!

Bukoba en haar omgeving is groen, mooi en rustig – ver weg van massatoerisme en grote steden. Het stadje straalt een tranquille sfeer uit; heeft een fijne grote markt; behulpzame, vriendelijke bewoners en er is een hotel met een lekker restaurant waar we ons wekelijkse portie vlees eten en bij een ander hotel mogen we, tegen vergoeding, het zwembad gebruiken. In de buurt zijn verschillende watervallen en andere mooie plekjes die we de komende weken graag willen ontdekken.

Het dagelijkse leven hier is echter niet altijd even makkelijk, het is een soort emotionele rollercoaster waarin je een paar keer per dag denkt “wow, wat is dit mooi/bijzonder/prachtig en wat zijn we blij dat we dit mogen meemaken” maar waarin je tegelijkertijd ook vaak genoeg momenten hebt waar alles gewoon alleen maar moeilijk is. Het zinnetje “life begins at the end of your comfortzone“ klinkt altijd heel spannend en avontuurlijk – zolang je nog ìn je comfortzone zit! Zodra je er echter daadwerkelijk uitstapt -en dan voor langer dan een paar weken tijdens vakantie, vergt het heel wat meer adaptie en aanpassing dan je van te voren voor mogelijk houdt… maar juist dat rauwe, scherpe randje maakt het ook weer zo bijzonder – een heuse rollercoaster dus 😉

Zo ploeteren en genieten we dus rustig aan – bijgaande wat foto’s van de afgelopen weken, binnenkort zullen we weer een wat uitgebreidere post schrijven, tot dan!

“painamapo ndipo painukapo” – where it slopes down is where it slopes up

Diashow: (het kan even duren tot de foto’s zichtbaar zijn…)