Lost in translation 1 – het huis waar de man zingt

Een nieuw land, nieuwe cultuur en een totaal andere taal: een perfect recept voor heel wat communicatieve, culturele en sociale misstappen 🙂 Het leuk ons een leuk idee, om “lost in translation” als terugkerende rubriek in te voeren. Vandaag dus deel 1:

 Interpretatie
Niet alleen ons gebrekkig Swahili maar ook het swenglish (combinatie van engels en swahili) én het feit dat de Tanzanianen geen verschillen (kunnen) maken tussen de L en R, levert heel wat leuke versprekingen op. Maar ook het verschil van communiceren: de Tanzanianen communiceren, zoals in de meeste Afrikaanse landen, indirect en circulair waardoor het nog meer om interpretatie gaat. Niks wordt direct benoemd, het wordt alleen tussen de zinnen in aangeduid. Tegelijkertijd is het binnen de interculturele communicatie juist heel belangrijk dat je probeert te scheiden tussen waarneming en interpretatie… Lekker verwarrende situatie dus wat alleen gaat met vallen en opstaan 🙂

 Nee – no – hapana
Antwoorden met “nee” of “ik weet het niet” is in de indirecte communicatie een absolute no-go. Zo kan iemand drie keer ja zeggen en zelfs zijn hoofd erbij knikken maar hij bedoelt toch nee. Voorbeeld: “Oh mzungu, je bent welkom in mijn huis”, “Oh bedankt voor de uitnodiging, dat doe ik zeker” – en niemand die verwacht dat je ook daadwerkelijk komt. Inmiddels antwoord ik altijd met een vriendelijk “asante” (bedankt) op de vraag of ik iets wil kopen/doneren/een taxirit nodig heb, omdat een vriendelijk “nee” als te onbeschoft geldt.

 “Schau mir in die Augen”
Ook de non-verbale communicatie en dan voornamelijk de lichaamstaal/houding is een bron voor dagelijkse misverstanden en flaters. Zo is het voor ons heel normaal om wanneer je met iemand praat of iemand groet die persoon in de ogen te kijken. Sterker nog, het wordt zelfs als onbeschoft gezien als je dat niet doet. Door iemand in de ogen te kijken geef je aan dat je je openstelt, luistert, vertrouwen schept – doe je dat niet is het onbeschoft….
Hier is dat dus precies andersom: je blik afwenden als je met iemand praat is beleefd en een teken van respect, iemand recht aankijken is ongemanierd en erg onaangenaam voor je gesprekspartner.

 Handtastelijk
Tegelijkertijd is lichaamscontact hier weer veel intensiever dan wij gewend zijn. Als je iemand begroet schud je de hand en die hand laten ze de komende paar minuten (tijdens het gehele begroetingsritueel, de salamu) niet meer los. Sowieso wordt er veel meer aangeraakt: op de markt word ik constant geaaid, geknepen en beklopt 😉 Belangrijke kantnoot is dat bovenstaande absoluut niet geldt voor stellen (getrouwd of ongetrouwd), genegenheid tonen binnen een relatie is absoluut not done, dus als twee bevriende mannen hand in hand over straat lopen is dat okay (en heel normaal) maar bij een koppel niet.

 Divers:

• Vraag: “hoe veel kost dat?” – Antwoord: “hoe veel heb je?”

• In Arusha zei ik beleeft dat ik graag iets zou willen drinken en vroeg waar ik dat kon bestellen. De mevrouw nam me mee naar het toilet. – “Kunywa” is drinken, “kunya” betekent poepen…

• De moskee noemen de kinderen “het huis waar de man zingt” en tijdens de “azan”(oproepen tot gebed) antwoorden ze door te huilen als een wolf

• Mensen worden hier vaak niet bij hun naam genoemd maar bij een status: “mzungu”(witte), “bibi / mzee” (oma, ouder persoon), “fundi” (handwerker). Zo word ik dus eigenlijk alleen nog maar “mzungu” of “mamma Milo” genoemd – gênant wordt het pas als de coole 20jarigen mij, bij wijze van respect, “mummy” of “auntie” noemen 😉

• Toen we met Milo over zijn nieuwe school spraken, kwam het thema op dat alle andere kinderen donker zijn. Milo wreef over zijn arm en zei “Milo niet donker, Milo heeft het licht aan” – logisch, want als het donker is, moet je het licht aan doen.

• Toen we tijdens onze vakantie bij de Ngorongoro kampeerden was het voor lokale begrippen erg koud en mistig. We vertelden Milo ’s avonds voor het slapen dat we de volgende dag naar een andere camping zouden gaan, met zwembad. Milo antwoordde: “Neeeee, niet zwemmen! Nu is het winter, het is koud!

Foto’s van de afgelopen weken vinden jullie in de vorige blogpost “Foto Update”